ნინო ბურჯანაძე: რას ჰქვია – „პუტინის დამპყრობლური პოლიტიკა “ მომწონს?!
რუსეთიდან დაბრუნების შემდეგ პარლამენტის ექსთავმჯდომარე ნინო ბურჯანაძე ევროპის საბჭოს გენერალური მდივნის ტორბიორნ იაგლანდის მე-16 კონსოლიდირებული ანგარიშს („კონფლიქტი საქართველოში“) გამოეხმაურა. აღსანიშნავია, რომ გენერალური მდივანი ამ ანგარიშში საქართველოს კონფლიქტურ რეგიონებში უსაფრთხოების, ადამიანის უფლებებისა და ჰუმანიტარული კუთხით არსებულ რთულ ვითარებაზე ამახვილებს ყურადღებას და ეთნიკური ქართველებისთვის არაერთ მტკივნეულ საკითხს გამოჰყოფს, თუმცა სიტყვები „ოკუპაცია და აგრესია“ ამ საერთაშორისო მნიშვნელობის დოკუმენტში ნახსენები არ არის. აღნიშნულთან დაკავშირებით EUROPRESS.GE -ს ნინო ბურჯანაძე ესაუბრა.
ნინო ბურჯანაძე: ბუნებრივია, რომ ევროსაბჭოს გენერალური მდივანი კონსოლიდირებულ ანგარიშში იყენებს იმ ტერმინოლოგიას, რომელმაც ხელი უნდა შეუწყოს კონფლიქტის დარეგულირებას და არა გულის მოსაფხან სიტყვებს, როგორიცაა – „ოკოპაცია“, „აგრესორი“ და ა.შ. ქართველების ნაწილი ქვებს სწორედ იმის გამო მესვრის, რომ რუსეთთან მიმართებაში ტერმინებს „ოკუპანტს“ და „აგრესორს“ არ ვიყენებ… იქნებ მათ ახლა მაინც გაახილონ თვალი და დაინახონ, რომ პოლიტიკური და დიპლომატიური ენა განსხვავებულია. შესაძლოა, ემოციურად გასაგები იყოს იმ ქართველთა მდგომარეობა, რომლებსაც მაინცდამაინც ასეთი სიტყვების მოსმენა უნდათ, ესეც იმ შემთხვევაში, თუ ისინი პოლიტიკისგან შორს არიან… დიახ, ამ ანგარიშში სიტყვა „ოკუპაცია“ ნახსენები არ არის გარდა კანონის სათაურისა, რომელიც ოკუპაციას ეხება. ამასთანავე, ამ კანონის ხსენების დროსაც კი გაკრიტიკებულია საქართველოს ხელისუფლება, რომელმაც დროულად არ შეიტანა მასში ცვლილებები, არ გაითვალისწინა ვენეციის კომისიის დასკვნა, შესაბამისად, ეფექტიანად არ იმოქმედა.
_ ე.ი. თვლით, რომ კარგია, როცა საერთაშორისო მნიშვნელობის დოკუმენტში სიტყვა „ოკუპაცია“ არ არის ნახსენები?
_ კარგია თუ ცუდი, ეს ემოციური განსაზღვრა შესაძლოა იყოს… ამ შემთხვევაში ევროსაბჭო ცდილობს, რომ შექმნას საფუძველი, რათა რუსეთსა და საქართველოს შორის წარიმართოს მოლაპარაკება და დიპლომატიურ კონტექსტში წავიდეს აღნიშნული პროცესი. ჩემი აზრითაც, ქართველი პოლიტიკოსები უნდა შეეცადონ, რომ ოკუპანტი კი არ ეძახონ რუსეთის ჯარს, არამედ გაიყვანონ ის საქართველოდან, თუმცა ამის თავი არცერთ პოლიტიკოსს არ აქვს. მე მაგალითის სახით ხშირად მომყავს, რომ იაპონია უკვე ბოლო 20 წელია კურილიის კუნძულებს ოკუპირებულ ტერიტორიებს აღარ ეძახის, თუმცა არცერთი შეხვედრა არ ყოფილა რუსეთის ხელისუფლების წარმომადგენლებთან ისეთი, რომ იაპონიას ეს საკითხი ძალზე მწვავედ არ დაეყენებინოს. იაპონია კი არ ივიწყებს ამ ტერიტორიებს, უბრალოდ, ცდილობს რეალობა შეცვალოს. ცხადია, აგრესორის და ოკუპანტის ძახილი გამოსავალი არ არის! პირიქით, როდესაც ძალიან მკვეთრად ელაპარაკები მოწინააღმდეგეს, მას ყოველთვის აძლევ საშუალებას, რომ მოლაპარაკების მაგიდა დატოვოს. თუმცა ჩვენი ხელისუფლებაც რომ უხერხემლოა, მგონი ყველა ვხედავთ… ამას ადასტურებს თუნდაც ის ფაქტი, რომ რამდენჯერმე საზღვარმა საქართველოს ტერიტორიის შიგნით გადმოიწია, ამაზე კი ხელისუფლებას შემდეგი რეაქცია ჰქონდა, – გავჩუმდეთ და მოწინააღმდეგეს სტრატეგიული მოთმინება ვაჩვენოთო… ეს რა თქმა უნდა, აბსოლუტურად მიუღებელი გახლავთ. ხელისუფლება თუკი ვერ ახერხებს რომ ქვეყნისთვის უმნიშვნელოვანესი საკითხები მწვავედ დააყენოს, საერთაშორისო საზოგადება უფრო მწვავე ვერაფრით იქნება!
_ერთ-ერთ გადაცემაში თქვენ განაცხადეთ, რომ საქართველოსთვის ისეთ პრეზიდენტს ისურვებდით, როგორც რუსეთისთვის არის პუტინი. დააზუსტეთ, პუტინის დამპყრობლური პოლიტიკა მოგწონთ თუ „დემოკრატიის ხარისხი“?
_ ინტერვიუ, სადაც ეს ვთქვი, „დოიჩე ველეს“ ჟურნალისტმა ჩაწერა… და ახლა მე არ მესმის, რას ნიშნავს შეკითხვა, – „მისი დამპყრობლური პოლიტიკა მოგწონთ თუ სხვა რამ…“ საქართველოს პრეზდენტმა ნეტავ, რომელი ქვეყანა უნდა დაიპყროს?!
_ დიახ, სწორედ ამიტომ გკითხეთ, პუტინის მსგავსი პრეზიდენტი როგორ უნდა გვყავდეს?
_ ძალიან ნათლად ვთქვი იმ გადაცემაში, რომ პუტინი არის პრეზიდენტი, რომელიც მხოლოდ საკუთარი ქვეყნის ინტერესებიდან გამომდინარე მოქმედებს… მან დაჩოქილი რუსები ფეხზე დააყენა და გააძლიერა. ეს თვისებები გამოვყავი და ვთქვი, რომ მეც მინდა, ჩემს ქვეყანას ჰყავდეს პრეზიდნეტი, რომელიც პირველ ყოვლისა, საქართველოს ინტერესებზე იფიქრებს და მას ფეხზე დააყენებს.
ეკა ასათიანი